Και ξαφνικά ακούμε ένα
μπάμ και ... σκοτάδι.
Η "νεκροψία" δείχνει την εικόνα της
φωτογραφίας. Πως φτάσαμε όμως ως εδώ;
Όλοι ξέρουμε ότι ο αέρας έχει υγρασία.
Άλλοτε λιγότερη, άλλοτε περισσότερη ανάλογα με την περιοχή, την εποχή κλπ. Η
υγρασία δεν ενοχλεί την γεννήτρια όσο παραμένει σε αέρια μορφή. Όταν όμως οι
συνθήκες του περιβάλλοντος προκαλέσουν την συμπύκνωση και υγροποίηση της, τότε
γίνεται πηγή φθοράς.
Οι σταγόνες που δημιουργούνται πάνω στα
κρύα μέταλλα στο εσωτερικό της γεννήτριας, κυλάνε και καταλήγουν στο κάτω μέρος
του στάτη. Η συχνή συσσώρευση τους φθείρει σταδιακά την μόνωση των τυλιγμάτων,
με τελικό αποτέλεσμα το βραχυκύκλωμα.
Η φθορά είναι γρηγορότερη αν η υγρασία
μεταφέρει πρόσθετους διαβρωτικούς παράγοντες από τον αέρα (πχ. άλατα στις
παραθαλάσσιες εγκαταστάσεις, χημικά σε εργοστάσια , κ.α.).
Τι μπορούμε να
κάνουμε; Στις προδιαγραφές μας ζητάμε από τον κατασκευαστή της γεννήτριας να
τοποθετήσει προθέρμανση τυλιγμάτων. Είναι μια μικρή θερμαντική αντίσταση η
οποία τροφοδοτείται συνεχώς από το δίκτυο και διατηρεί τις εσωτερικές
επιφάνειες της γεννήτριας σε θερμοκρασία που δεν ευνοεί την δημιουργία
συμπυκνωμάτων υγρασίας επάνω τους. Έτσι τα τυλίγματα παραμένουν στεγνά και
διατηρούν καλύτερη αντίσταση μόνωσης.
