Συστήματα αντικεραυνικής προστασίας συναντά κανείς σε κτήρια τα τελευταία 250 χρόνια. Ο ρόλος τους είναι η συλλογή του κεραυνού και η απαγωγή του προς τη γη χωρίς ενδιάμεση πληγή της εγκατάστασης ή των ανθρώπων που βρίσκονται στο κτήριο.
Λόγω του αυξημένου κόστους εγκατάστασης και συντήρησης, θα πρέπει να διερευνάται η αναγκαιότητα των διατάξεων αντικεραυνικής προστασίας με βάση τη συχνότητα των αναμενόμενων κεραυνών και τις ζημιές που μπορεί να προκληθούν από αυτούς.
Η παράμετρος που χαρακτηρίζει το πόσο πιθανό είναι να πληγεί μια περιοχή από κεραυνό ονομάζεται πυκνότητα κεραυνών και αναφέρεται σε αριθμό κεραυνών ανά μονάδα εμβαδού και ανά έτος. Συνήθως είναι μια μέση τιμή πολλών ετών και υπολογίζεται προσεγγιστικά ή αναφέρεται σε γεωγραφικούς χάρτες.
Σύμφωνα με τη Γερμανική VDE, ανεξαρτήτως επίσημων περιορισμών και κατηγοριοποιήσεων ένα κτήριο θα πρέπει οπωσδήποτε να διαθέτει αντικεραυνικό σύστημα εάν:
- Προεξέχει σημαντικά από το περιβάλλον του,
- Η στέγη του είναι κατασκευασμένη από μαλακά υλικά όπως το ξύλο ή περιέχει εύφλεκτα υλικά,
- Αποθηκεύονται ή πρόκειται να βρεθούν μέσα στο κτήριο υλικά επικίνδυνα να εκραγούν,
- Άνθρωποι ή πολιτιστικά αγαθά χρίζουν ειδικής προστασίας,
- Περιέχονται συστήματα μεγάλης οικονομικής αξίας,
- Επιτελούνται στον υπό προστασία χώρο εργασίες υψίστης σημασίας
Γενικά, όσο ψηλότερο είναι ένα κτήριο ή μία κατασκευή τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα υπάρχει να πληγεί από κεραυνό. Ειδικότερα, θα πρέπει να προστατεύονται εγκαταστάσεις που προεξέχουν σημαντικά από το περιβάλλον τους ή είναι εκτεθειμένες στην ύπαιθρο, κτήρια και εγκαταστάσεις που συγκεντρώνουν μεγάλο αριθμό ατόμων (>200) καθώς και νοσοκομεία ή κτήρια περίθαλψης ατόμων με περιορισμένες κινητικές δυνατότητες, εγκαταστάσεις ύψιστης ιστορικής και οικονομικής σημασίας καθώς και όσες περιέχουν εύφλεκτα υλικά.
Εάν το κτήριο δεν ανήκει στις παραπάνω συγκεκριμένες κατηγορίες η εγκατάσταση του συστήματος αντικεραυνικής προστασίας είναι απόφαση του ιδιοκτήτη.
Έυα Παρασκευαδάκη